Do niedawna wieszając moje ?canery?, szukałam miejsc, które mogą dać ciekawy efekt naświetlania oraz są dla mnie w miarę komfortowe. Jednak pula takich lokalizacji pomału się wyczerpuje i postanowiłam zabierać puszki ze sobą przy okazji każdego wyjazdu. Dla przykładu ? dziewięciodniowy wypad w Sudety Zachodnie i odwiedziny pięknego, 300-letniego dworku. Wybudowany dla pewnej hrabiny wielokrotnie zmieniał funkcje, w pewnym okresie mieścił się tu m.in. szpital położniczy (szersza historia dworku pod galerią).
Po zobaczeniu charakterystycznego muru pruskiego urodził się pomysł, by obstawić dwór ?puszkami? ze wszystkich stron. Oto efekty solarigraficznej wizyty w Mniszkowie.
HISTORIA DWORU W MNISZKOWIE
(na podstawie materiałów ze strony dworekmniszkow.pl)
Dwór w Mniszkowie ( zwany Rokokohaus lub Weberhaus) został wzniesiony w 1728 r. (data na portalu) pośrodku średniowiecznej wsi dla znaczącej rodziny Geier, która zyskała w regionie pozycję małych fabrykantów w produkcji i handlu lnem .W latach 80-tych XVIII w . wcześniejsza skromna bryła budynku została przebudowana w okazałą reprezentacyjną siedzibę wyposażoną w barwne polichromowane stropy na pierwszym piętrze. W tym czasie w rejestrze mieszkańców podawany jest jako właściciel dworu Johann Christian Geier kupiec tkacki, który zatrudniał miejscowych tkaczy a wyroby lniane sprzedawał na jarmarkach w Miedziance ,Jeleniej Górze i Kowarach a za pośrednictwem gildy jeleniogórskiej do Ameryki i krajów Europy Zachodniej. Rodzina Geierów występuje też jako fundatorzy cmentarza dla Miedzianki, na którym spoczęli w rodzinnym grobowcu.
Ruiny grobowca do chwili obecnej zachowały się na terenie pocmentarnym. W tym okresie okazały budynek dworu, jednopiętrowy był kryty wysokim, stromym, słomianym dachem. Przez następnych prawie 100 lat nic nie wiadomo o właścicielach i mieszkańcach dworu.
W 1908 roku kupuje budynek Albrecht von Ledebur, oficer pruski, sekretarz hrabiego Hermanna Stolberga , w stanie znacznego zdewastowania (zawalona część północna dachu ). Planuje tu siedzibę swojej licznej rodziny (3 braci i 8 sióstr) pochodzącą z Westfalii podejmując się rozbudowy dworu poprzez urządzenie mieszkalnego poddasza nakrytego mansardowym dachem poszytym drewnianym gontem. Prace poprowadzono wg projektu znaczącego architekta Paula Schultze-Naumburga (autora słynnego Cecillienhofu w Poczdamie). Remont objął także wymianę zniszczonych podłóg na pierwszym piętrze i wymianę jednego drewnianego stropu w izbie północno-zach. Najmłodsza siostra Julia v. Bodelschwingh, malarka z wykształcenia odwiedzała często brata pomagając mu w remoncie dworu. Przypuszcza się, że przemalowany strop w południowo-wschodniej izbie na pierwszym piętrze jest jej dziełem.
W 1924 r. roku kupuje dwór od Albrechta baronowa Christa von Renthe-Fink z domu hr. Vitzthum von Eckstadt , żona dyplomaty Cecila von Renthe-Finka pełniącego wysokie funkcje w rządzie III Rzeszy. Dom jest używany jako rodzinna letnia siedziba, częściowo wynajęty ( parter) chłopskiej rodzinie Wiesnerów. Baronowa dobudowała w 1933 r. ganek wejściowy od frontu, nakryła przeciekający dach płytkami eternitowymi, zmodernizowała ogrzewanie (częściowo założono kaloryfery), doprowadziła wodę do budynku, odnowiła strop w południowo-zachodniej izbie. W ogrodzie stanął murowany garaż dla 6- cylindrowego samochodu-kabrioletu, którym rodzina i goście odbywała wycieczki po okolicy.
W 1945 r. po opuszczeniu domu przez baronową, przez kilka miesięcy urządzono tutaj lazaret ? szpital polowy dla rannych wojskowych i uciekinierów z postępującego frontu wojennego. Przy okazji działała tu izba porodowa dla okolicznych wsi.
Od 1947 do 1951 r. dom pozostawał w gestii armii radzieckiej, która utworzyła tu Kierownictwo Grupy nr 17 Kowarskich Kopalni Przedsiębiorstwa Państwowego wyodrębnionego w celu poszukiwania i wydobycia uranu. Potem przez szereg lat dom był zamieszkany przez emerytowanych rolników, a w latach 70-tych pozostawał bez mieszkańców i został w znacznym stopniu zdewastowany i zrujnowany.
Od 1980 r. pozostaje w rękach prywatnych. Nowi właściciele w latach 1980-88 dokonali gruntownych prac budowlano-konserwatorskich ,które pozwoliły na zachowanie dworu w dobrym stanie technicznym i użytkowym. W roku 2015 zmieniono poszycie dachu z płytek azbestowych na płytki z tzw. lekkiego łupka o grafitowym kolorze.
W latach 90-tych częstym gościem mniszkowskiego dworu była Wanda Rutkiewicz znana zdobywczyni wielu 8-tysieczników w Himalajach, pierwsza Europejka, która zdobyła Mount -Everest, światowa himalaistka, z którą przyjaźniła się obecna współwłaścicielka.
Więcej informacji na stronie: dworekmniszkow.pl
Foto: Ewa Milun-Walczak, www.miluna.pl
