Na granicy Peru i Boliwii znajduje się Titicaca, jedno z najciekawszych jezior świata. Długie na 190 kilometrów, najwyżej na świecie położone jezioro żeglugowe. Znane jest z tego, że pokrywają je Islas Flotanas, czyli pływające wyspy, które zamieszkują Indianie Uros.
Jezioro Titicaca to trzeci pod względem wielkości akwen w Ameryce Południowej, położony w północnej części zagłębienia Altiplano, pomiędzy wschodnimi i zachodnimi pasmami Andów. To największe jezioro wysokogórskie na Ziemi, które znajduje się na wysokości 3812 m n.p.m., jego przeciętna głębokość wynosi od 140 do 180 m (maksymalna 281). Ma 190 km długości i 80 km szerokości w najszerszym miejscu. Powierzchnia jeziora wynosi 8372 km?. Składa się z dwóch części Lago Huinaymarca oraz Lago Chucuito, połączonych cieśniną Tiquina.
Poziom wody Titicaca zmienia się okresowo nawet o pięć metrów. Jezioro to było w przeszłości większe, na co wskazują ślady dawnej linii brzegowej. Titicaca jest pozostałością śródlądowego morza nazwanego Lago Ballivian, które pokrywało niegdyś całe zagłębienie Altiplano. Niekorzystne procesy geologiczne i intensywne parowanie doprowadziły jednak do opadnięcia wód do obecnego poziomu. Powstało prawdopodobnie już w miocenie, jest jeziorem tektonicznym.
Do Jeziora Tititaca wpływa co najmniej 25 rzek, m.in. Suches, Ilave, Coata, Ramis a powierzchnia zlewiska wynosi aż 22 400 km?. Wypływa z niego jedna, Desaguadero, która łączy Titicaca z bezodpływowym jeziorem Poopo. Niewielki przepływ wód w tych rzekach sprawia, iż jezioro jest w zasadzie bezodpływowe.
Na Jeziorze Titicaca znajduje się kilka naturalnych wysp: Amantani, Taquile, Suriqui, Wyspa Słońca (Isla del Sol) oraz ponad 40 niewielkich sztucznych wysepek pływających (zwanych Uros), z których część jest zamieszkana przez Indian o tej samej nazwie.
Indianie Uros wykorzystują do zbudowania łodzi, chat i samych wysp (grubości ok. 4 m) trzcinę totora. Roślina jest również wykorzystywana do jedzenia i do wyrobów rękodzieła, które sprzedawane jest odwiedzającym ich turystom bądź mieszkańcom pobliskiego Puno. Ciekawostką jest to, że w tej enklawie wciąż żyje 2 tysiące osób, niezmiennie od setek lat, niezależnie od najazdów Hiszpanów czy wcześniejszego panowania władców Inkaskich. Dzisiaj też rząd Peru gwarantuje Indianom Uros swego rodzaju autonomię, pozwalając na wybór rządzących i swobodny sposób życia.
Tekst i foto: Jacek Makowski www.fotopodroze.com.pl
